زندگینامه شهید حسین ایازی
گاهی نیاز است انسان فرو ریخته شود. چون اگر فرو نریزد بنای جدیدی ساخته نمی شود. شهادت، بنا و ساختار مادی را از ریشه و بن می کند، اما در کنارش و بر روی خرابه های مادی ، بنایی برپا می کند که تا ابد باقی مانده و خرابی ندارد.
انسانهای خوب همانند گلهای قالیند، نه انتظار باران را دارند و نه دلهره ی چیده شدن. دائمی اند! وقتی در بوستان شهادت قدم می گذارند، گلهایی را مانند که غرق در سرور و سراسر طراوت و شادابی هستند. گلهایی که گلچین شده اند. دنیا لیاقت نگهداری این گلها را ندارد. لهذا شهادت، ایشان را در آغوش خود گرفته و برای همیشه جاودانه و مسرورند.
شهید حسین ایازی از این تبار انسانهاست. شکوفه زندگیش در اول شهریور سال 1347باز شد. در گوشه ای از ایران اسلامی، پهنه ای دور دست، حاشیه کویر و در میان مردمی خونگرم از خطه خراسان جنوبی، در شهرستان فردوس دیده به جهان گشود. پدری زحمتکش، با دستهایی پینه بسته و با شغل دامداری، گذران زندگی کرده و خرج و مخارج خانواده را بدین طریق بدست آورده و در کنار خانواده، تربیت و مسئولیت پذیری را به حسین تعلیم می داد. مادری دلسوز و مهربان، او را در آغوش محبت، پرورش داده و وی را لایق پرواز ابدی می کرد.
شوق پروازش تا بدانجا رسید که به عنوان جهادگر وارد معرکه های نبرد شد و با سمت راننده ماشین آلات راهسازی، در خدمت رزمندگان جان برکف اسلام قرار گرفت. دیری نپایید که در پاسگاه زید عراق، جاده عروج به سمت معبود را هموار کرده و در تاریخ 12/12/1365 سوار بر راهوار عشق، تا ملکوت اعلی پرکشید. روحش شاد و یادش گرامی.
منبع: اداره اسناد وانتشارات اداره کل بنیادشهید و امور ایثارگران خراسان جنوبی
