آذرباد

در چهره مظلومش صفا و مهربانی موج می زد. حالتی در نگاه داشت که انسان را به فکر وا می داشت. در عمق آن دوچشم مرطوب غمی لانه کرده بود ، گویا رنج تبار محروم را به دوش می کشید.