شهیدی که غیر ممکن را ممکن کرد

به گزارش نوید شاهد زنجان، شهید دکتر «مجید شهریاری» در سال 1345  و در زنجان متولد شد، تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در زنجان، دوره کارشناسی را در رشته مهندسی الکترونیک در دانشگاه صنعتی امیر کبیر (از سال 1363 تا سال 1368)، دوره کارشناسی ارشد را در رشته مهندسی هسته ای در دانشگاه صنعتی شریف (از سال 1369 تا سال 1371) و دوره دکتری در رشته مهندسی هسته ای را در دانشگاه امیر کبیر از سال 1372 تا 1377 گذارنده اند.

شهید دکتر «مجید شهریاری» را قبل از شهادتش عده‌ای خیلی خوب می‌شناختند؛ آنها که می‌دانستند غنی سازی 20 درصدی اورانیوم و بسیاری از پیشرفت‌های ایران در علوم هسته‌ای مدیون تلاش‌های اوست و اگر روزی بیاید که او نباشد، از سرعت این پیشرفت‌ها کاسته خواهد شد. این دسته طیف گسترده‌ای بودند: از نخست وزیر رژیم صهیونیستی و روسای موساد و سیا، تا موتور سوار مزدوری که بمب را به بدنه خودرو شهید شهریاری چسباند. اینها همان هایی بودند که گفتند ترور شهریاری اقدامی غیر جنگی بوده برای توقف پیشرفت ایران...

اینها همان‌هایی بودند که پس از شنیدن خبر ترور شهریاری، نفس راحتی کشیدند.

در میان آنهایی که شهریاری را می‌شناختند، دسته دومی هم بودند که وقتی خبر شهادت او را شنیدند، نفس در سینه‌هایشان حبس شد و در سینه ماند تا بغض‌شان بترکد و همراه با سیل اشک جاری شود.

این دانشمند فیزیک هسته‌ای و عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی در روز 8 آذر 1389 در تهران توسط عوامل رژیم صهیونیستی و با همکاری اطلاعاتی منافقین در یک عملیات تروریستی به درجه رفیع شهادت نایل شد.

 خاطره‌ای از شهید دکتر مجید شهریاری دانشمند هسته ای را در ادامه می‌خوانی؛

هرچه کردند نشد . . .

از ما اصرار بود و از آنها انکار . . .

اورانیوم 20 درصد را برای کارهای صنعتی، تاسیساتی و پزشکی نیاز داشتیم.

هر چه کردیم ندادند.

گفتیم خودمان می سازیم.

در جلسه مذاکره همه خندیدند. . .

بعد از مذاکره جلسه ای با بعضی از دانشمندان هسته ای تشکیل داده شد.

همه می گفتند غیر قابل دستیابی است و فرمولش تنها در اختیار آمریکاست.

اما کاری بود که باید می شد.

با اصرار بسیار ، چک سفید امضا دادند به دکتر شهریاری و... بعد از مدتی در خبرها پیچید که ایران غنی سازی 20 درصد را انجام داده است.

دکتر شهریاری کار خود را کرده بود.

چک را اما پس داد. وریالی نگرفت...

می گفت: آدم باید در زندگی اش یک کاری هم بگذارد برای خدا بکند. . . .

مدتی بعد ترور شد. دیگر باید صدایش می زدیم شهید شهریاری . . .

برای ساخت صفحات سوخت، ما نیاز به تکنولوژی جدیدی داشتیم. اصلا ما چرا تقاضای سوخت کرده بودیم؟ برای اینکه بلد نبودیم بسازیم! و خب در محاسبات هسته ای کسی را نداشتیم و همچین محاسباتی نیز پیش از این انجام نشده بود. اما شهید شهریاری با اعتماد به نفسی که داشت، وما هم با اعتقادی که به ایشان داشتیم، این کار را به ایشان واگذار کردیم و ایشان هم به خوبی آن را انجام دادند.

یعنی اگر در آن زمان شهید شهریاری می گفت که من مثلاً ۱۰ میلیارد تومان دستمزد می گیرم تا این کار را انجام دهم، ما مجبور بودیم که بدهیم؛ هر چه می گفت، مجبور بودیم که بدهیم برای اینکه کس دیگری نبود که این کار را انجام دهد. تنها کسی که در مملکت می توانست این کار را انجام دهد، شخص شهید شهریاری بود ولاغیر. با این حال، ایشان حتی یک ریال هم دستمزد نگرفت. حتی وقتی من خواستم دستمزد ایشان را پرداخت کنم، ناراحت شدند و گفتند که من این کار رابرای کشورم انجام دادم. اگر شهید شهریاری را در زمینه علم هسته ای نمره ۱۰۰ بدانیم، به بهترین نفر بعدی در کشورمان در این زمینه شاید بتوان نمره ۵۰ داد. یعنی واقعا ایشان روی قله ایستاده بود...علی اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی

یک شب با حضرت زهرا(س)

شبی که دکتر در منزل شان مراسم سوگواری حضرت زهرا (س) گرفته بودند، خانم من هم رفته بود. وقتی برگشته بود برای همه فامیل و دوستان تعریف می‌کرد که خیلی ساده بود. می‌گفت من فکر کردم می‌روم در یک خانه‌ شبیه کاخ. تصور ایشان از یک استاد دانشگاه این بود. مثل این قبلا ندیده بودند. می‌گفت تلویزیون‌ شان معمولی، مبل‌هایش ساده، فرش‌شان معمولی...

توی محل کار ده ساعت کار می کرد. اما هفت ساعت به عنوان ساعت کار میزد. می گفت فکر می کنم فلان کار شخصی هم انجام داده ام.این جوری مقید بود توی حساب و کتاب بیت المال... شب ها هم کالا و نذورات و هدایا رو بر میداشت با پرایدش می برد برای فقرا...

از کتاب : شهید علم

شهیددکترمجیدشهریاری